29. Elfriedes beste vriendin

Elfriede keek door het raam naar de snel donker wordende lucht. De sneeuw die op sommige plekken was blijven liggen weerkaatste het afnemende licht. "Het is een prachtig uitzicht, vind je niet Elfriede?" Haar oudste vriendin zat in een oude, leren fauteuil, zachtjes heen en weer schommelend en spelend met de kralen van haar armbanden. "Valentine, er is helemaal niets prachtigs aan dit uitzicht. Het enige wat je van hier uit ziet zijn nog meer flats, precies dezelfde als deze, grote blokkendozen waar mensen in moeten leven. Kijk daar beneden, dat moet een park voorstellen waar de mensen met mooi weer kunnen zitten, met elkaar praten en genieten van de zon, een groene zone tussen de woonkolossen. Het enige wat je ziet zijn een paar miezerige boompjes die niet in bloei raken omdat ze in de schaduw staan en overal ligt rotzooi, zwerfafval en opengescheurde vuilniszakken, om nog maar te zwijgen van het gras dat jaren geleden al verdwenen was." Valentine kwam naast haar staan bij het raam. "Ja, maar kijk eens naar de lucht. Vanuit mijn stoel kan ik de wolken voorbij zien drijven. Er is zoveel lucht in dit land en het ziet er altijd weer anders uit." "Voel je je hier niet opgesloten en voel je je hier wel veilig? Ik maak me soms zorgen over je, Valentine. Er lopen hier zoveel slechte types rond die het voorzien hebben op zwakke, oude dametjes. Er zijn zoveel inbraken, zoveel drugs." Valentine trok haar dikke wenkbrauwen op en keek haar vriendin verbaasd aan. "Elfriede Christiaanse, dat moet jij nodig zeggen. Jij woont tussen die mensen. Jij leeft in de stad, op straat en dan maak je je zorgen om mij?" "Mij zal niets gebeuren. Dat weet je. Je weet dat ik bescherming geniet." "Pff. Bescherming! Je hebt tot nu toe gewoon geluk gehad. Maar op een dag zal ik naar het centrum geroepen worden om jouw lijk te moeten identificeren!" "Ik wil hier niet weer ruzie met je over maken, Valentine. Je weet dat ik niet zal veranderen en ik neem aan jij ook niet." "Dat heb je goed gezien, meisje. Ik ben veel te oud om nog te veranderen en bovendien ben ik gelukkig in mijn blokkendoosje, zoals jij dat noemt. Ik voel me hier veilig, mijn vrienden wonen in de buurt en als ik hulp nodig heb is er altijd nog de telefoon." Elfriede schudde haar hoofd. Ze maakte zich wel degelijk zorgen. Valentine stond niet op haar lijstje en daardoor was ze er niet zeker van dat ze haar zou kunnen helpen in geval van nood. Ze keek de oudere vrouw aan en glimlachte. Het was oudejaarsavond en Valentine had zich voor de gelegenheid opgedoft. Ze was een omvangrijke vrouw maar Elfriede vond haar er desondanks heel elegant uitzien in haar witte, met kant afgezette jurk. Het geheel werd gecompleteerd met een witte vouwdoek die strak om haar hoofd gebonden zat, zodat slechts een paar slierten zilvergrijs haar zichtbaar waren. Verder droeg ze haar beste juwelen, de meeste van goud, en Elfriede vond dat ze er als een engel uitzag. "Kijk Elfriede, de lichtjes gaan overal aan. Is dat niet een leuk gezicht? Iedereen maakt zijn flat altijd zo feestelijk in deze tijd van het jaar." Dankzij vergevorderd glaucoom in haar ogen kon Valentine weinig details meer onderscheiden, maar ze zag wel de kleuren en lichtjes. "Ja, liefje, ze zijn prachtig." Elfriede keek naar een raam in de flat aan de overkant waar een man en een vrouw duidelijk slaande ruzie hadden. Toen de man zijn hand ophief, keek Elfriede snel de andere kant op. "Waar blijft die rum die je me beloofd had?" "Zullen we niet nog even wachten op Laetitia?" "Dan kunnen we tot sint-juttemis wachten. Je weet dat Laetitia altijd te laat komt." "Ik zal vast het eten klaarzetten. Hier is de rum, schenk je zelf maar wat in." Met behulp van haar wandelstok liep Valentine langzaam naar de open keuken. Buiten werden een paar rotjes afgestoken. "Ze kunnen niet wachten, die rotjongens. Maar ik ben dol op het vuurwerk op oudejaarsavond. En je kunt het hier vandaan heel goed zien." Elfriede schonk wat rum in een glas met een gouden randje en hielp vervolgens haar dierbare vriendin de zorgvuldig met aluminiumfolie afgedekte schalen op te halen uit de keuken. Elfriede had weinig goede herinneringen aan deze tijd van het jaar. Toen George en Anton waren omgekomen bij dat vreselijke auto-ongeluk op tweede kerstdag vele jaren geleden, had Valentine haar en haar zoon Albert in huis genomen en zich over hen ontfermd totdat het ergste achter de rug was. Elfriede kwam er echter mentaal niet meer bovenop, de tragedie had haar volledig lamgeslagen, en toen ze uiteindelijk niet meer hanteerbaar was, werd ze overgeplaatst naar een psychiatrische inrichting waar ze zes maanden zou verblijven. Het was Valentine die haar iedere dag bezocht en haar hand vasthield terwijl ze onbeheerst huilde, of schreeuwde van frustratie, of alleen maar wat voor zich uitzong om de demonen die bezit van haar genomen hadden te kalmeren. Nadat Elfriede de beheersing over haar emoties hervonden had en uit de kliniek ontslagen was, had Valentine haar wederom onderdak aangeboden maar ondanks al haar pogingen kon ze niet voorkomen dat Elfriede haar verplichtingen niet nakwam, haar woning verwaarloosde en uiteindelijk begon te zwerven. Albert was bij Valentine in huis gebleven totdat hij trouwde en uiteindelijk verhuisde naar het zuiden van het land, in verlegenheid gebracht door en niet langer in staat de pijn te verdragen van het moeten aanzien hoe zijn moeder langzaam afgleed naar een staat van totale ontreddering. Elfriede was nooit vergeten wat Valentine allemaal voor haar gedaan had en ze had gezworen de oude vrouw te helpen zoveel als ze kon, hoewel haar status van dakloze daar niet bepaald veelbelovende mogelijkheden voor bood. Ze had zichzelf nooit vergeven dat ze vergeten was Valentine op haar lijst te zetten, dat was een misser, een menselijke fout waarvan ze zeker wist dat die haar ooit nog eens zou opbreken. De lijst. Het was haar levenswerk geworden, haar raison d'être. Zonder dat zou ze ongetwijfeld allang onder de groene zoden liggen en er ging geen dag voorbij zonder dat ze zich de omstandigheden herinnerde die hadden geleid tot het opstellen van die lijst. Gedurende haar heldere momenten in de kliniek had Elfriede geprobeerd de Winti aan te roepen, en zelfs Anana zelf had ze gesmeekt haar te verklaren waarom haar echtgenoot en oudste zoon hadden moeten overlijden. Ze had zelfs tot de god der christenen gebeden om een verklaring, maar er was niets gebeurd. Ze voelde zich spiritueel in de steek gelaten, verwaarloosd en volkomen eenzaam. Ze voelde zich wegglijden naar een staat van totale krankzinnigheid en vervloekte de voorvaderlijke geesten voor het feit dat ze haar voorgelogen hadden. Haar was beloofd dat ze een lotsbestemming zou hebben en over spirituele krachten zou beschikken, en hoewel haar leven in Amsterdam de herinnering aan die beloftes enigszins had vervaagd, had ze altijd het gevoel blijven houden dat er voor haar een bijzondere taak was weggelegd in het leven. Maar nu had ze niets meer, alles was haar ontnomen. Ze kon zich haar vrienden en zoon Albert nauwelijks herinneren en ze herkende Valentine, die iedere dag langskwam om haar troost te bieden, niet meer. Het was op oudejaarsavond 1986 dat ze besloot zelfmoord te plegen om daarmee een eind te maken aan alle ellende. Ze kon het lawaai horen van het feestje voor patiënten en personeel, dat was georganiseerd in de recreatieruimte aan het eind van de gang. Ze had voorgewend te slapen, zodat men haar met rust zou laten. Met een uit de eetkamer ontvreemd mes verborgen onder haar rok, liep ze ongestoord naar de toiletruimte van de afdeling. Toen ze op de toiletpot zat en naar de witte tegels op de muur staarde en op de deur recht voor haar de door iemand ingekerfde tekst 'God is shit' las, wist ze dat de tijd rijp was. Er was niets meer om voor te leven en niemand zou er om treuren, het was tijd om de wereld te bevrijden van dit nutteloze menselijk wezen. Ze haalde het mes tevoorschijn en slaagde erin de aderen van haar linkerpols open te snijden zonder een enkel geluid te maken. Een paar seconden keek ze toe hoe het bloed naar de oppervlakte borrelde en vervolgens op de vloer begon te druppelen. Half lachend en half huilend pakte ze het mes over in haar linkerhand om de andere pols onder handen te nemen. "Elfriede Urmi! Dit kunnen we niet toestaan. Je hebt jouw tijd en taken nog niet volbracht." Ze voelde koud water over haar polsen lopen, maar toen ze naar beneden keek, zag ze slechts bloed uit de wonden gutsen. Toen ze weer opkeek zag ze de Watra Wenu boven zich uittorenen. Vervuld van woede haalde ze wild uit met haar arm in de richting van de verschijning, maar het enige resultaat was dat er bloed op de deur spatte. "Jullie hebben me verraden. Jullie hebben me alles ontnomen wat me lief was. Jullie hebben hem laten sterven. Waarom konden jullie hem niet vredig laten gaan, waarom moest zijn lichaam en dat van mijn zoon verminkt worden? Jullie hebben ze laten lijden voordat ze stierven. Waarom? Waarom?" "Luister goed, Elfriede." De stem had een verzoenende en kalmerende toon gekregen. "Alles in het universum heeft een doel. Je hebt dat als kind al geleerd. Jouw doel is ons te dienen, je lotsbestemming te volgen en taken van de hoogste importantie ten uitvoer te brengen." "Ik kan daar niets mee. Waarom moeten er door mijn toedoen onschuldige mensen lijden? Waarom? Welk hoger doel wordt daarmee gediend? Ik heb nooit een teken gekregen dat ik iets zou moeten doen. Ik heb een volstrekt normaal leven geleid en ik beschik niet over bijzondere krachten. Er is mij nooit een taak opgedragen." "Jouw taken zullen spoedig een aanvang nemen. Over je krachten zul je kunnen beschikken als je ze nodig hebt. Je zult weten wat je te doen staat zonder dat je het je realiseert. Jouw leven tot dusver is een voorbereiding geweest op wat er komen gaat." "Dus het sterven van mijn man en zoon is een voorbereiding geweest op iets wat mij te doen staat?" "Ja, op een bepaalde manier. Tragische gebeurtenissen versterken het kra." "In dat geval wijs ik jullie taken en lotsbestemming af. Ik ben niet van plan goden te dienen die zo wreed zijn, zo meedogenloos. Ik stuur jullie plannetjes in de war door mezelf van kant te maken en het kan me niet schelen wat er met mijn geest gebeurt in het hiernamaals." De Watra Wenu keek bezorgd en voordat ze het wist verschenen er andere Winti. Alsof ze met één stem spraken, oefenden ze druk uit op Elfriede. "Je zult niet doodgaan, Elfriede Urmi, en je zult doen wat het lot van je verlangt. Je kunt niet anders. Het is jouw taak om te proberen het kwaad in vele verschijningsvormen te bestrijden. Je zult nog veel meer moeten lijden dan tot nu toe, maar je moet je lot volbrengen. Vele zielen moeten gered worden en vele mensenlevens moeten worden beschermd. Je zult een poppenspeler zijn en de levensdraden van levende poppen bespelen. Naast de krachten die we je geven, zul je al je kennis nodig hebben want er zijn altijd gevaren. Sommigen zullen je tegenwerken en sommigen zullen proberen je werk en degenen onder jouw hoede te vernietigen. Wanneer jouw taken zijn volbracht, zul je herenigd worden met je echtgenoot en zoon in een gelukzalig bestaan tot in de eeuwigheid, maar tot die tijd moet je je verplichtingen nakomen." Elfriede was bang, banger dan ze ooit was geweest, en toch besloot ze haar gemoed krachtig overeind te houden en zich te blijven verzetten. "Dat weiger ik!" Terwijl het leven uit haar wegstroomde en de vloer van het kleine kamertje rood kleurde van het bloed, ondernamen de Winti een laatste poging om haar te overtuigen. "George? Ben jij dat?" Voor haar ogen was de etherische verschijning van haar echtgenoot opgedoemd. Achter hem kon ze nog net het beeld van haar zoon onderscheiden. "Ja schat, ik ben het. Ik maak het goed, en Anton ook. We zijn allebei zó trots dat je bent uitverkoren om zo'n belangrijke taak uit te voeren." Er was iets raars in zijn stem, iets dat niet klopte. Om te zien was het George ten voeten uit en ze was blij dat ze de gelegenheid kreeg hem nog eens van dichtbij te bekijken, maar het gevoel dat ze gemanipuleerd werd overheerste en hoewel het moeilijk was zich los te rukken van de verleiding om zich gewonnen te geven, lukte het haar en ze barstte in lachen uit, eerst met lange uithalen en vervolgens compleet hysterisch. Toen het verplegend personeel haar op een brancard wegvoerde, lachte ze nog steeds. "Jullie dachten mij met goedkope trucjes tot gehoorzaamheid te kunnen dwingen? Ik moet van jullie kotsen! Jullie kunnen de boom in!" Vrezend dat ze wellicht gewelddadig zou kunnen worden, gaf men haar een sterk kalmerende injectie en ze zakte weg in een onrustige bewusteloosheid. Pas nadat ze volledig hersteld was, kon ze de terugkeer van de Winti in haar leven een plaats geven. Ze had geen moment gedacht dat het een droom of een door de medicijnen veroorzaakte waanvoorstelling was geweest. Ze wist dat het echt was gebeurd en hoewel ze hen had afgewezen, hadden ze haar wel de stuipen op het lijf gejaagd. Ze had er lang over nagedacht wat het was dat ze haar wilden laten doen en voelde zich een beetje schuldig over het tegenwerken van haar eigen lotsbestemming, als het dat was. Ze kon hen niet vergeven dat ze George hadden laten sterven en verweet zichzelf er niet in geslaagd te zijn hem te beschermen. Ze kwam tot de conclusie dat ze juist had gehandeld, wat de gevolgen daarvan dan ook mochten zijn. In haar achterhoofd knaagde echter de gedachte dat haar afwijzing op een bepaalde manier de bestrijding van het kwaad had verstoord. Ze realiseerde zich ook dat ze, ondanks haar verworven beschaving, nog steeds een meisje uit de binnenlanden van Suriname was en dat logica vaak botste met bijgeloof. De interne strijd over wat ze wel en niet geloofde, nam vele weken in beslag. Het was in deze periode van zelfonderzoek dat ze zich vervreemdde van haar zoon en vrienden en haar verantwoordelijkheden verwaarloosde. Dat waren zaken die er op dat moment niet toe deden. Ze wist dat ze eerst haar twijfels moest overwinnen en moest ontdekken wat ze met haar leven wilde doen om daarna nooit meer van dat pad te wijken. Niemand kon haar ervan beschuldigen de makkelijkste weg te kiezen. Het leven op straat was bepaald niet makkelijk, zeker niet in het begin toen ze moest leren hoe te overleven met niets, levend tussen andere totaal berooide mensen. Haar idee was dat ze erachter zou komen wat haar werkelijke levensdoel was door het uit haar leven bannen van alle materiële zaken die belangrijk voor haar waren geweest. Ze kwam er achter dat ze maar heel weinig nodig had om te leven en dat bevrijdde haar van een zware last, waardoor ze het gevoel had dat ze de wereld kon zien voor wat het was. Ze ontdekte dat ze de gave had om mensen in te schatten door ze slechts aan te kijken en ze had het nooit bij het verkeerde eind. Ze kon mensen die haar iets zouden kunnen aandoen er zo uitpikken en vervolgens vermijden, net zo makkelijk als ze degenen die haar welgezind waren meteen als zodanig herkende. Op die manier werd ze een doorgewinterde kenner van het stadsleven. Maar het belangrijkste was dat ze kon aanvoelen wanneer mensen hulp nodig hadden. Over materiële problemen maakte ze zich in die zin niet veel zorgen maar emotionele problemen vond ze belangrijk om op te lossen. Langzamerhand begon zich een plannetje in haar hoofd te ontvouwen. Ze besloot een aantal mensen uit te zoeken die problemen hadden met het vinden van hun geluk en zichzelf in te zetten om hen daarbij te helpen. Daarbij zou ze moeten beoordelen wie hiervoor wel en wie niet in aanmerking kwam, maar ze had het gevoel dat ze dat kon en wellicht zou ze zich op deze manier met de Winti kunnen verzoenen. Ze vroeg zich zelfs af of dit niet was wat ze uiteindelijk hadden wilden bereiken, maar vermoedde dat er voor haar een veel hogere taak weggelegd was geweest. Haar besluit stond in ieder geval vast en ze begon te zoeken naar mensen die hulp nodig hadden. Dat bleek in eerste instantie lang niet eenvoudig; er waren zoveel mensen die problemen hadden en ze merkte dat ze het proces forceerde. Op die manier zou het niet gaan lukken. Ze moest op haar instincten vertrouwen en na wat vallen en opstaan, merkte ze dat ze zodra ze iemand ontmoette onmiddellijk wist of deze persoon wel of niet op haar lijst terecht zou komen. Haar eerste regel was dat ze zich niet bewust mochten zijn van haar betrokkenheid bij de verbetering van hun lot en daarvoor had ze wat trucjes nodig. Het was gedurende die eerste paar jaar dat ze de vermogens begon te ontdekken die de Winti in haar geplant hadden. Om die krachten op te roepen moest ze bepaalde rituelen uitvoeren en daarvoor had ze een plek nodig waar ze niet gestoord zou worden. Het was om die reden dat ze het contact met Valentine had hersteld. Om ongeveer twee minuten voor twaalf werd er aangebeld bij Valentine. "Dat zal Laetitia zijn. Waarom is ze zo laat?" Valentine stond met moeite op om naar de voordeur te lopen. "Kijk alsjeblieft eerst goed door het gaatje", waarschuwde Elfriede. "Je weet het nooit." Vanuit de huiskamer kon ze deur horen opengaan maar vreemd genoeg hoorde ze niet de vertrouwde schorre lach van Laetitia. Ploseling ervoer ze een gevoel van diepe onrust. "Wie is het, Valentine?", schreeuwde ze. Valentine kwam de kamer binnen, hevig trillend over haar hele lijf. "Ik... ik dacht dat het Laetitia was. Het leek op Laetitia." Elfriede sprong op. "Maar het is Laetitia niet." Valentine zakte in elkaar, haar ogen wijd opengesperd en zwaar ademend. Er stond een man in de deuropening. Bijna twee meter lang, zwaargebouwd en met dik kroeshaar. Hij grijnsde naar Elfriede met opengesperde neusgaten en zijn ogen fixeerden haar met een dreigende blik. "Hallo, Elfriede Urmi. Eindelijk ontmoeten wij elkaar." Buiten leek de wereld te ontploffen. Het naar binnen vallende licht van het vuurwerk wierp onheilspellende schaduwen in de kamer en in de gekleurde lichtflitsen ontwaarde ze zijn gezicht. Het was een Wisi-man!


30. Carolien op reis

Carolien opende haar ogen. Ze had een nerveus gevoel en geen idee wat te verwachten. Het was volkomen stil, behalve het zingen van een vogel ergens ver weg. Afgaande op het licht, schatte ze dat het vroeg in de ochtend was, maar waar was ze in hemelsnaam? Ze richtte haar hoofd op, voorzichtig want het deed pijn, en keek de kamer rond. Witte muren, weinig meubilair, een schilderij met een zeegezicht boven het bed en een klein nachtkastje waarop een kaart lag. Toen ze voorzichtig haar arm uitstak om de kaart te kunnen pakken, merkte ze dat ze verbonden was aan een of ander infuus en in het spiegelende glas van het geblindeerde raam zag ze dat er verband om haar hoofd zat. Ze lag blijkbaar in een ziekenhuis. Ze las de kaart: 'Ben zo terug. Even wat fruit voor je halen. Maak je geen zorgen. Liefs, John.' Ze liet zich terugzakken op de kussens en probeerde te reconstrueren hoe ze hier terecht was gekomen, maar het enige dat ze zich kon herinneren was haar aanwezigheid bij het carnavalsfeest met John en Dwight en dat ze Elfriede had gezien in een soort droom. Verder had ze geen idee wat er gebeurd was. Toen ze haar ogen sloot in een poging haar hoofdpijn te verzachten, ging de deur open. "Hallo, ben je wakker?" "Ja, maar ik herinner me niet veel en ik heb knallende hoofdpijn. Wat is er in hemelsnaam met me gebeurd?" "We denken dat je bent flauwgevallen vanwege de warmte en alle opwinding, en dat je in je val met je hoofd op de stoep van iemands huis terecht bent gekomen. Als die grote, sterke carnavalsdanser er niet was geweest was je misschien wel vertrapt door de menigte. Ik heb nog nooit zulke kracht gezien. Hij droeg je boven z'n hoofd. Het was een heel gek gezicht om te zien hoe je zo over de hoofden van de mensen heen leek te zweven, en ook tamelijk verontrustend natuurlijk. In ieder geval ben je nu in veiligheid." Hij pakte haar hand en streelde deze zachtjes. "Nou, ik ben blij dat ik me dat allemaal niet herinner. Hoe lang lig ik hier al?" "Dit is de tweede dag." "Twee dagen! We hebben de boot gemist!" "Maak je maar geen zorgen, het is allemaal geregeld. We vliegen morgen naar Caracas en daar kunnen we weer aan boord van het schip gaan. De dokter denkt dat je er weer snel helemaal bovenop komt en dat de hoofdpijn gauw zal wegtrekken, en we krijgen zalf en tabletten mee. Zes hechtingen maar liefst!" De oliedollars hadden Caracas gemaakt tot een van de meest overbevolkte hoofdsteden van het continent, met indrukwekkende moderne architectuur in het centrum en in de heuvels er omheen uitgestrekte sloppenwijken, het resultaat van ongecontroleerde, massale migratie naar waar men dacht geld te kunnen verdienen. Carolien voelde zich hier niet op haar gemak en de uitzichtloze situatie van de arme bevolking deed haar denken aan haar vroegere leven in Amsterdam. Hier was het leven nog veel zwaarder en de hoeveelheid geld op haar bankrekening kwelde haar geweten bij het zien van de barre omstandigheden waaronder men moest leven. Om te proberen haar op te vrolijken nam John haar mee naar een restaurant waar hen werd aanbevolen het nationale gerecht van Venezuela, Pabellón Criollo, te proberen - een gerecht bestaande uit reepjes rundvlees, bonen, kaas, gebakken banaan en rijst - maar ze at slechts een paar kleine hapjes van de berg voedsel die voor haar neergezet werd. Ook nam hij haar mee naar de Plaza Bolivar met zijn eeuwenoude kathedraal, maar ze wilde onder geen beding het godshuis betreden. Ze was nog niet toe aan een confrontatie met God op zijn eigen terrein. Of het nu kwam door het incident op Trinidad of door het grote verschil tussen arm en rijk dat zo zichtbaar was overal waar ze kwamen, ze voelde zich in ieder geval tamelijk ellendig. Het komt omdat ik een slecht geweten heb, trachtte ze het voor zichzelf te verklaren. John stelde voor om de volgende dag een tripje naar Angel Falls te maken. Er was nog genoeg tijd voordat ze hun cruise zouden vervolgen en Carolien ging meteen akkoord, de gelegenheid verwelkomend de jachtige en onrustig makende stad te kunnen ontvluchten. Hij had haar nooit vragen gesteld over geld of hoe ze er toe gekomen was zichzelf te trakteren op een luxe cruisevakantie, en zij had hem op haar beurt ook niet uitgehoord over zijn financiële situatie. Hij had wel verteld dat hij met vervroegd pensioen was gegaan na zeer succesvol geweest te zijn met de verkoop van onroerend goed in en rond Vancouver aan Chinezen uit Hong Kong en ze nam aan dat hij redelijk welgesteld was, maar ze had al snel van andere passagiers opgepikt dat degenen die echte klasse bezaten, niet met hun rijkdom te koop liepen. Het stelde haar in de gelegenheid een verleden voor te wenden dat gebaseerd was op de waarheid maar dat suggereerde dat ze geërfd had van haar overleden echtgenoot en John had veel te goede manieren om verder door te vragen. Ze vroeg zich echter wel af waar dit allemaal toe zou leiden en of er ooit een tijd zou komen dat haar vroegere leven onder de loep zou worden genomen door hem. Tot nu toe hadden ze genoten van elkaars gezelschap en hadden ze wat gekust en geknuffeld, maar daar was het bij gebleven. Ze vroeg zich af of ze meer verlangde. Het was een feit dat het voelen van een mannenarm om zich heen bepaalde gevoelens bij haar had doen ontwaken die lang weggestopt waren geweest en dat vond ze niet onprettig. Eigenlijk was er niets dat ze niet prettig vond aan John. Ze voelde zich veilig en geborgen in zijn bijzijn en bovendien vond ze hem heel erg aantrekkelijk. Naarmate ze langer met elkaar omgingen begon ze zich wel af te vragen waarom hij verder geen avances had gemaakt en of hij zich überhaupt tot haar aangetrokken voelde, meer dan alleen als reisgenoot. Ach, er is nog tijd zat, dacht ze bij zichzelf. Als het gebeurt, zal ik er denkelijk geen bezwaar tegen hebben, en zo niet dan heb ik een fantastische tijd met hem gehad. Ze vlogen met een klein vliegtuigje, samen met een groep toeristen die onderweg waren naar een Ecohotel in de jungle, en zodra ze Caracas hadden verlaten, begon Carolien zich beter te voelen en ze was uiteindelijk zelfs tamelijk opgewonden over het avontuurlijke uitstapje. Ze vlogen over Venezuela's spookachtige Tepuis, een landschap met zandstenen bergplateaus die het massieve bewijs vormen dat Afrika en Zuid-Amerika ooit één continent waren. Terwijl de piloot dit vertelde over de intercom, meende Carolien opnieuw Elfriede's gezicht te ontwaren, deze keer gereflecteerd in een van de raampjes. Ze zag het beeld slechts in een flits maar het bezorgde haar koude rillingen. Even later zagen ze de afgelegen plateaus liggen die de inspiratiebron voor Sir Arthur Conan Doyle's The Lost World waren geweest en ze konden zich levendig voorstellen dat daar inderdaad nog steeds dinosaurussen leefden, in volsterkte afzondering en ver weg van de menselijke wereld. Het vliegtuig cirkelde ook nog even over de Angel Falls, de hoogste watervallen ter wereld, maar het begon al donker te worden en dus was er niet veel te zien. Na geland te zijn, stapten ze naar buiten in de vochtige avondlucht begeleid door het geluid van insecten uit het oerwoud. Er stond een minibus te wachten om de groep toeristen op te halen en de chauffeur was zo vriendelijk om John en Carolien af te zetten. John had reserveringen gemaakt in een houten hotelletje vlak bij de watervallen, het enige wat beschikbaar was op zulke korte termijn. Hij drukte op de bel bij de receptie en terwijl ze stonden te wachten maakten ze grapjes over het gevoel dat ze in een film met Humphrey Bogart terecht waren gekomen. Uiteindelijk kwam er op z'n dooie gemak een dikke, hevig transpirerende man van middelbare leeftijd uit een achterkamer tevoorschijn, die hun reservering bevestigde en vooruitbetaling eiste. Creditcard was prima, maar contant werd duidelijk veel meer op prijs gesteld en John had het gevoel geen andere keus te hebben en overhandigde de bankbiljetten. Toen Carolien zag dat er slechts één sleutel werd overhandigd, was ze toch wel enigszins verrast. Het leek er op dat er maar één kamer gereserveerd was en ze glimlachte inwendig om de stennis die John hierover maakte. Gedurende zeker tien minuten putte hij zich uit in excuses voor deze misser en beklaagde hij zich bij de manager dat hij wel degelijk twee kamers gereserveerd had, zonder resultaat overigens. Dit was de enige kamer die beschikbaar was, alle andere werden gerenoveerd en dus was het een kwestie van graag of niet. "Ach, doe niet zo gek, John. Het is maar voor één nachtje. Dat lukt wel, hoor." "Maar... weet je het zeker? Het spijt me echt verschrikkelijk. Het was niet mijn bedoeling..." "Het is oké. We nemen hem." Na nog wat gehakketak kon de man uiteindelijk worden overgehaald wat te eten te regelen en hij schreeuwde in rap Spaans een commando naar de achterkamer. "Ze komt het naar de kamer brengen. Wilt u ook ontbijt?" John en Carolien keken elkaar ongelovig aan en barstten vervolgens in lachen uit. "Natuurlijk willen we ontbijt. In Caracas zeiden ze dat dit een driesterrenhotel was!" "Ze zeggen zoveel in Caracas. Je moet die stadsmensen nooit geloven. Het zijn allemaal oplichters. Ik vertrouw ze voor geen cent." De man keek zo ernstig terwijl hij zijn voorhoofd fronste over de vermeende criminaliteit van de bewoners van de hoofdstad dat ze hun lachen moesten inhouden om hem niet nog meer in verlegenheid te brengen. "U kunt het eten morgen met me afrekenen." Nadat ze hun kamer hadden betrokken, kwam een vrouwelijke versie van de man bij de receptie een blad met wat kleine schaaltjes en twee flesjes cola brengen om vervolgens zonder een woord gesproken te hebben weer te verdwijnen. "Nou, nou", zei John. "Het is niet bepaald kost voor fijnproevers, zo te zien." "Ach, het zal wel meevallen. Waar is je gevoel voor avontuur gebleven?" "Je klinkt nu al heel anders!" "Ja, sorry dat ik zo chagrijnig was in Caracas. Maar ik voel me nu veel beter en heb er zelfs echt zin in." Ze keek hem aan en gaf hem een knipoog. "Geen probleem. Je zult nu wel moe zijn van de reis. Laten we maar vroeg gaan slapen, dan kunnen we morgenochtend vroeg de watervallen bekijken." Ze keek hem verbluft aan, maar hij was al verdwenen in de piepkleine badkamer. Wat was het toch met deze man, vroeg ze zich af. Er zou zich niet snel een betere gelegenheid voordoen om, zogezegd, 'elkaar beter te leren kennen', maar toch... Haar overpeinzingen werden verstoord door zijn terugkeer. Gekleed in T-shirt en boxershort stapte hij in bed. "Jouw beurt", zei hij. "Is het goed als ik aan deze kant van het bed lig?" "Prima", antwoordde ze, bitser dan ze had bedoeld, alvorens het twijfelachtige sanitair te gaan inspecteren. Toen ze terugkwam lag hij op zijn zij en was schijnbaar in slaap gevallen. Ze had onrustig geslapen. Het bed was niet comfortabel en ze was zich continu bewust van Johns lichaam naast haar, maar de onrust werd vooral veroorzaakt door allerlei vreemde beelden die door haar hoofd flitsten. Haar sluimerende slaap werd definitief onderbroken toen ze vroeg in de morgen met een schok wakker werd. Buiten waren stemmen te horen. Boze stemmen die schreeuwden en gilden. Eerst dacht ze dat ze nog steeds droomde, maar daar waren ze te echt voor en ze kwamen bovendien steeds dichterbij. "Hoor je dat?", fluisterde ze naar John. Aanvankelijk gromde hij slechts maar toen bleek dat het lawaai van binnen het gebouw kwam, werd hij wakker. Hij stond net op het punt op te staan om de zaak te gaan onderzoeken, toen hun deur openvloog en drie mannen zwaaiend met semi-automatische geweren de kamer binnenvielen. "Opstaan! Opstaan! Doe je kleren aan en meekomen!"