33. Een menage a trois kan gevolgen hebben
Marcel wist niet wat hij het grappigst had gevonden, het feit dat ze allebei uit Mia's toch redelijk ruim bemeten bed gevallen waren terwijl ze met elkaar worstelden, of dat de tamelijk aangeschoten Ben maar bleef herhalen dat hij geen homo was terwijl ze elkaar hartstochtelijk zoenden. Toch was het wat betreft de hartstocht geen onverdeeld succes geweest. Er waren dan wel hoogtepunten bereikt maar het voortraject was veel opwindender geweest dan het gebeuren zelf en Marcel had betere herinneringen aan de warme omhelzingen dan aan de feitelijke seks. Het zag er allemaal zo gemakkelijk uit in kunstzinnige Franse films, maar de werkelijkheid van het vinden van combinaties en posities was tamelijk arbeidsintensief en gaf weinig ruimte voor spontaniteit. Na afloop hadden ze in innige omhelzing elkaar eeuwige vriendschap beloofd, maar Marcel was ervan overtuigd dat dit hun laatste lichamelijke avontuur was geweest en ging er vanuit dat de anderen er ook zo over dachten. Ook was hij opgelucht dat zijn krankzinnige verliefdheid op Ben nu waarschijnlijk voorbij was. Hij hoopte dat ze vrienden konden blijven maar seksueel was hij zijn interesse in hem min of meer verloren. Wel vroeg hij zich daarbij af of er misschien iets mis was met zijn emotionele huishouding want het was bepaald niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Hij jaagde en jaagde, maar als hij de prooi eenmaal binnen had, verloor hij snel interesse. Aan de andere kant wist hij dat hij bepaald niet de enige was die zo in elkaar zat.
Mia was als eerste uit bed opgestaan en hij kon aan haar gezicht zien dat ze er ongeveer net als hij over dacht. Marcel had zich nog even vastgeklampt aan Ben in de hoop op een laatste knuffel. Hij had tenslotte slapeloze nachten gehad van deze man en was vastbesloten eruit te halen wat erin zat, maar Ben voelde zich ongemakkelijk zodra Mia het bed had verlaten en liet zich uit bed glijden om zich aan te kleden. Ook het afscheid was nogal onbeholpen geweest. Ze wisten eigenlijk geen van allen wat te zeggen en na een snelle kop koffie werd het duidelijk dat Mia ze liever kwijt dan rijk was. Na wat gemompelde afscheidsgroeten en vage beloftes elkaar te bellen, ging ieder zijns weegs.
Toen hij thuiskwam had Marcel overwogen om bij Willem aan te kloppen om zijn verhaal kwijt te kunnen, maar het was pas tien uur 's ochtends en hij besloot het daarom toch maar niet te doen. Hij maakte een pot koffie en ging zitten om de gebeurtenissen van de afgelopen nacht nog eens de revue te laten passeren. In ieder geval was het een gedenkwaardige jaarwisseling geweest, maar had hij er van genoten? Aan de ene kant wel natuurlijk want het was een unieke ervaring geweest en hij voelde zich heel voldaan over het feit dat hij het blijkbaar nog altijd met een vrouw kon klaarspelen. Zoals veel homo's, had hij ambivalente gevoelens gehad in zijn tienerjaren en met verschillende vriendinnetjes had hij ook seksuele ervaringen gehad. Achteraf had hij zich echter altijd vreselijk onzeker gevoeld - pas veel later realiseerde hij zich waarom. Terugkijkend had hij totaal geen spijt van het feit dat hij het eerst met vrouwen had geprobeerd en pas later een definitieve keuze had gemaakt. Hij vond vrouwen niet echt fysiek aantrekkelijk, hoewel hij vrouwelijke schoonheid wel degelijk kon waarderen. Al met al waren er wel een aantal vragen die zich opdrongen betreffende de gebeurtenissen van de afgelopen nacht. Was hij alleen maar in staat geweest iets klaar te maken omdat Ben erbij was? Waarschijnlijk wel. Zou hij nogmaals met Mia naar bed kunnen? Waarschijnlijk niet. Zou hij opnieuw met Ben naar bed kunnen? Misschien onder de juiste omstandigheden, maar de verliefdheid was verdwenen, dus waarschijnlijk niet. Had hij zijn mannetje gestaan of een modderfiguur geslagen? Dat laatste in ieder geval niet maar het was niet allemaal even vlekkeloos verlopen. Het moeilijkste moment was geweest toen hij een condoom moest aandoen. Hij was zelfs lichtelijk in paniek geraakt. Zelfs als hij met een man was, vond hij het op z'n zachtst gezegd een onhandig gedoe dat vaak de betovering van het moment dreigde te verbreken, en met een vrouw was dat dus nog vele malen erger. Mia had zelfs geprobeerd te helpen, wat natuurlijk averechts werkte. Het was te danken aan de strelende hand van Ben dat een totale ineenstorting en daarmee een vreselijk gênante vertoning kon worden voorkomen. Marcel was zich altijd bewust van zijn hiv-status en hoewel hij geen enkele reden zag hen hiervan op de hoogte te stellen - hij was tenslotte nagenoeg vrij van het virus dankzij de medicijnen - nam hij wel altijd de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen. Alles bij elkaar was het geen onsuccesvolle avond geweest, maar wat was ermee bereikt? Hij kwam tot de slotsom dat het eigenlijk niet uitmaakte. De magie van het moment waren ze in ieder geval kwijt en misschien ook de vriendschap, afhankelijk van hoe de andere twee zouden reageren, en dat stemde hem enigszins droevig. Hij mocht ze allebei heel graag en zou het liefste de vriendschap verder uitbouwen, maar hij verwachtte dat zowel Ben als Mia gemengde gevoelens zouden hebben deze ochtend. In ieder geval hadden ze van elkaars gezelschap genoten en waren ze een ervaring rijker, misschien was dat genoeg. Om zichzelf te beschermen, bereidde hij zich erop voor dat het verder zou doodbloeden. Op die manier zou hij verder kunnen leven zonder al te veel schade op te lopen.
Het eerste dat Mia deed nadat ze vertrokken waren, was het bed verschonen. De lakens gingen direct in de wasmachine en ze rustte niet voordat alles schoon was. Ze werd overspoeld door gevoelens, geen van alle positief. Boosheid en schaamte voerden de boventoon, niet om wat er gebeurd was, maar omdat ze het gevoel had dat ze zichzelf te kijk had gezet. Ze had gezien hoe Marcel op Ben reageerde en begreep dat ze Marcel verder wel kon vergeten. Niet dat ze verder iets met hem wilde, maar het was leuk geweest als ze had gemerkt dat zoiets wel mogelijk was. Het had haar gekwetst dat terwijl Marcel in haar armen lag, hij nog steeds meer aandacht voor Ben had gehad en ze was gepikeerd door Bens enthousiasme voor Marcel, ondanks zijn uitspraken die het tegendeel beweerden. Hij was toch verliefd op haar? Kortom, ze had zich het vijfde wiel aan de wagen gevoeld en weinig plezier beleefd aan het in haar ogen volledig mislukte experiment. Het veinzen van een orgasme was voor haar de enige uitweg geweest om een einde te maken aan dit fiasco. Het was allemaal veel te ingewikkeld en niet haar pakkie-an. Maar goed, het was nu voorbij en ze kon dit hoofdstuk afsluiten en de draad van haar leven weer oppakken. Vriendschap was nog steeds een optie, maar ze realiseerde zich dat de kans daarop flink was afgenomen door hun vleselijk samenzijn. Het plezier had in de uitdaging gelegen en niet in de consumptie. Maar ach, er was een nieuw jaar aangebroken en Mia was er het type niet voor om bij zoiets lang stil te blijven staan. Misschien was het tijd om wat veranderingen door te voeren, de winkel te verkopen en iets nieuws te proberen. Ze had altijd dolgraag nog een grote reis willen maken, maar wat daarna? De rusteloosheid van haar karakter werd bijna altijd in toom gehouden door haar behoefte aan veiligheid en geborgenheid. Als ze de winkel zou verkopen, zou ze niets meer hebben om op terug te vallen. Het was niet bepaald een goudmijn maar het voorzag in haar onderhoud en gaf haar een reden om 's ochtends uit bed te komen. De droom om te reizen kon later nog wel verwezenlijkt worden, ze was tenslotte nog jong.
Het kwam niet eens bij haar op dat ze ooit iemand zou ontmoeten waar ze een vaste relatie mee zou krijgen, daar was ze veel te onafhankelijk voor, althans dat was het gecultiveerde zelfbeeld dat ze had. Misschien was ze diep van binnen wel bang dat niemand ooit voldoende belangstelling voor haar zou tonen om aan een vaste relatie toe te komen. Na zich voorzien te hebben van nog een sterke kop koffie, kwam ze tot de conclusie dat ze voorlopig best tevreden was met haar leven zoals het was, hoewel ze het moeilijk vond het stemmetje in haar achterhoofd, dat riep dat ze eenzaam en ontevreden zou eindigen, de mond te snoeren. Ze had het verdomme tot nu toe toch prima gered? Ze had haar werk, haar gezondheid en haar woning. Als ze wilde, kon ze vrienden hebben, zowel seksueel als platonisch. Wat had ze nog meer nodig? Ze pakte een interieurtijdschrift van tafel en keek in de kleine advertenties of ze een interessant meubelstuk kon vinden. Meubilair, daar kon je van op aan, dat kon je stemming niet vergallen.
Ben werd wakker met een gemene hoofdpijn. Hij was na thuiskomst direct naar bed gegaan omdat hij zich zowel geestelijk als fysiek totaal uitgeput had gevoeld. Hij keek in de spiegel en kreunde. Hij zag er slecht uit, hij voelde zich ook niet al te best maar wat hem vooral dwars zat was dat de herinnering aan de vorige avond nogal wazig was. Hij wist wat hij gedaan had, maar de vraag was: waarom had hij het gedaan? Daarmee doelde hij natuurlijk op het lichamelijke contact met Marcel. Mia kende hij al redelijk goed op dat vlak en dat had dan ook geen verrassingen opgeleverd, sterker nog, hij was er vrij zeker van dat ze haar orgasme geveinsd had, haar gebruikelijke trucje als ze er geen zin meer in had. Marcel echter, was een geheel ander verhaal. Toegegeven, hij was dronken geweest, maar nou ook weer niet zó erg dat hij de drank overal de schuld van kon geven. Hij herinnerde zich de golven van affectie die hij gevoeld had en hij kon niet ontkennen dat hij genoten had van die gevoelens. De kus om middernacht was ongelooflijk geweest en hij wist dat hij er voor een groot deel voor verantwoordelijk was geweest. Op dat moment had hij naar Marcel verlangd, net zo sterk als hij naar Mia verlangde. Het was één van die ongelooflijk romantische momenten geweest die een mens slechts een aantal keer in zijn leven meemaakt. Op dat moment had hij absoluut geen enkel bezwaar gehad om met hen allebei naar bed te gaan. Of het de alcohol, de sfeer of de vriendschap geweest was, dat deed er niet toe, hij had seks gewild met allebei en dat shockeerde hem.
Het was natuurlijk ook niet echt uit de lucht komen vallen. Hij wist dat Marcel bepaalde gevoelens voor hem had en hij had het jammer gevonden dat hij die gevoelens met geen mogelijkheid had kunnen beantwoorden en toch, gisteravond waren ze verder gegaan dan hij voor mogelijk had gehouden. Waarom? Misschien wilde hij zo Mia betaald zetten, want het was overduidelijk geweest dat zij zich aangetrokken voelde tot Marcel. Terwijl hij zijn tanden poetste, overtuigde hij zichzelf er bijna van dat dat het moest zijn, een door wraakgevoelens ingegeven actie. Maar toen realiseerde hij zich dat zijn houding ten opzichte van Mia van tevoren al veranderd was, van volledig geobsedeerd tot iets veel objectievers. Haar spelletjes en gemanipuleer waren voor hem veel doorzichtiger geworden en hij vermoedde dat ze hem gebruikt had om Marcel te kunnen inpalmen. Maar als hij dat allemaal wist en hij haar bovendien niet meer zo aantrekkelijk vond, dan ging die theorie van de wraak dus niet op, hetgeen het kale feit aan het licht bracht dat hij seks met Marcel had gehad puur en alleen omdat hij dat had gewild. Hij kon nog steeds Marcels lichaam tegen het zijne voelen en terwijl hij zich herinnerde hoe hij actief had deelgenomen aan het vrijen, werd hij overspoeld door een venijnig schuldgevoel. Dit was voor hem een volkomen nieuw terrein en aan de ene kant voelde hij zich heel modern dat hij hiervoor had opengestaan, terwijl hij zich aan de andere kant enigszins schuldig voelde over zijn verraad aan zijn levenslange overtuigingen. Zijn hoofd barstte zowat uit elkaar terwijl hij worstelde met deze tegenstrijdige gevoelens. Uiteindelijk kwam hij tot de slotsom dat wat er ook gebeurd was en hoezeer hij er ook van genoten had, hij zich niet kon voorstellen dat hij het ooit weer zou doen. Het was gebeurd onder unieke omstandigheden en het betekende niet dat hij plotseling homoseksueel was geworden. Als hij gevoelens had in die richting dan wilde hij die niet gaan cultiveren en deel van zijn leven laten worden, dat zou alles alleen maar vreselijk ingewikkeld maken en Ben hield van een simpel, overzichtelijk leven. Maar wat nu? Wat zou er gebeuren als zij op een herhaling zouden aansturen? Terwijl hij zichzelf die vraag stelde, wist hij dat het niet erg waarschijnlijk was. Gisteravond was niet het begin van iets geweest, het was het einde. Hij was er trots op dat hij het had meegemaakt, maar hij wist zeker dat hij er niet mee uit de voeten zou kunnen als het zich verder ontwikkelde. Instinctief voelde hij dat de anderen, zeker Mia, er hetzelfde over dachten. Hij vroeg zich zelfs af of ze wel vrienden zouden kunnen blijven. God zeg, hun volgende ontmoeting zou verdomd ongemakkelijk worden, in ieder geval voor hem. Misschien was hij toch niet zo bij de tijd als de andere twee. Hij moest toegeven dat hij zich bij lange na niet kon meten aan de sociale vaardigheden en kennis van kunst, muziek en literatuur die de andere twee in huis hadden, en dat was tamelijk frustrerend. Ach, het was al met al toch een hele bijzondere ervaring geweest en zelfs als hij ze nooit meer zou zien, wist hij dat hij in één duizelingwekkende nacht enorm veel geleerd had.
Tevreden over zijn analyse, scheurde hij een velletje toiletpapier in kleine stukjes om op de plekjes te plakken waar het scheermes wraak had genomen.
Marcel wist niet wat hij het grappigst had gevonden, het feit dat ze allebei uit Mia's toch redelijk ruim bemeten bed gevallen waren terwijl ze met elkaar worstelden, of dat de tamelijk aangeschoten Ben maar bleef herhalen dat hij geen homo was terwijl ze elkaar hartstochtelijk zoenden. Toch was het wat betreft de hartstocht geen onverdeeld succes geweest. Er waren dan wel hoogtepunten bereikt maar het voortraject was veel opwindender geweest dan het gebeuren zelf en Marcel had betere herinneringen aan de warme omhelzingen dan aan de feitelijke seks. Het zag er allemaal zo gemakkelijk uit in kunstzinnige Franse films, maar de werkelijkheid van het vinden van combinaties en posities was tamelijk arbeidsintensief en gaf weinig ruimte voor spontaniteit. Na afloop hadden ze in innige omhelzing elkaar eeuwige vriendschap beloofd, maar Marcel was ervan overtuigd dat dit hun laatste lichamelijke avontuur was geweest en ging er vanuit dat de anderen er ook zo over dachten. Ook was hij opgelucht dat zijn krankzinnige verliefdheid op Ben nu waarschijnlijk voorbij was. Hij hoopte dat ze vrienden konden blijven maar seksueel was hij zijn interesse in hem min of meer verloren. Wel vroeg hij zich daarbij af of er misschien iets mis was met zijn emotionele huishouding want het was bepaald niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Hij jaagde en jaagde, maar als hij de prooi eenmaal binnen had, verloor hij snel interesse. Aan de andere kant wist hij dat hij bepaald niet de enige was die zo in elkaar zat.
Mia was als eerste uit bed opgestaan en hij kon aan haar gezicht zien dat ze er ongeveer net als hij over dacht. Marcel had zich nog even vastgeklampt aan Ben in de hoop op een laatste knuffel. Hij had tenslotte slapeloze nachten gehad van deze man en was vastbesloten eruit te halen wat erin zat, maar Ben voelde zich ongemakkelijk zodra Mia het bed had verlaten en liet zich uit bed glijden om zich aan te kleden. Ook het afscheid was nogal onbeholpen geweest. Ze wisten eigenlijk geen van allen wat te zeggen en na een snelle kop koffie werd het duidelijk dat Mia ze liever kwijt dan rijk was. Na wat gemompelde afscheidsgroeten en vage beloftes elkaar te bellen, ging ieder zijns weegs.
Toen hij thuiskwam had Marcel overwogen om bij Willem aan te kloppen om zijn verhaal kwijt te kunnen, maar het was pas tien uur 's ochtends en hij besloot het daarom toch maar niet te doen. Hij maakte een pot koffie en ging zitten om de gebeurtenissen van de afgelopen nacht nog eens de revue te laten passeren. In ieder geval was het een gedenkwaardige jaarwisseling geweest, maar had hij er van genoten? Aan de ene kant wel natuurlijk want het was een unieke ervaring geweest en hij voelde zich heel voldaan over het feit dat hij het blijkbaar nog altijd met een vrouw kon klaarspelen. Zoals veel homo's, had hij ambivalente gevoelens gehad in zijn tienerjaren en met verschillende vriendinnetjes had hij ook seksuele ervaringen gehad. Achteraf had hij zich echter altijd vreselijk onzeker gevoeld - pas veel later realiseerde hij zich waarom. Terugkijkend had hij totaal geen spijt van het feit dat hij het eerst met vrouwen had geprobeerd en pas later een definitieve keuze had gemaakt. Hij vond vrouwen niet echt fysiek aantrekkelijk, hoewel hij vrouwelijke schoonheid wel degelijk kon waarderen. Al met al waren er wel een aantal vragen die zich opdrongen betreffende de gebeurtenissen van de afgelopen nacht. Was hij alleen maar in staat geweest iets klaar te maken omdat Ben erbij was? Waarschijnlijk wel. Zou hij nogmaals met Mia naar bed kunnen? Waarschijnlijk niet. Zou hij opnieuw met Ben naar bed kunnen? Misschien onder de juiste omstandigheden, maar de verliefdheid was verdwenen, dus waarschijnlijk niet. Had hij zijn mannetje gestaan of een modderfiguur geslagen? Dat laatste in ieder geval niet maar het was niet allemaal even vlekkeloos verlopen. Het moeilijkste moment was geweest toen hij een condoom moest aandoen. Hij was zelfs lichtelijk in paniek geraakt. Zelfs als hij met een man was, vond hij het op z'n zachtst gezegd een onhandig gedoe dat vaak de betovering van het moment dreigde te verbreken, en met een vrouw was dat dus nog vele malen erger. Mia had zelfs geprobeerd te helpen, wat natuurlijk averechts werkte. Het was te danken aan de strelende hand van Ben dat een totale ineenstorting en daarmee een vreselijk gênante vertoning kon worden voorkomen. Marcel was zich altijd bewust van zijn hiv-status en hoewel hij geen enkele reden zag hen hiervan op de hoogte te stellen - hij was tenslotte nagenoeg vrij van het virus dankzij de medicijnen - nam hij wel altijd de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen. Alles bij elkaar was het geen onsuccesvolle avond geweest, maar wat was ermee bereikt? Hij kwam tot de slotsom dat het eigenlijk niet uitmaakte. De magie van het moment waren ze in ieder geval kwijt en misschien ook de vriendschap, afhankelijk van hoe de andere twee zouden reageren, en dat stemde hem enigszins droevig. Hij mocht ze allebei heel graag en zou het liefste de vriendschap verder uitbouwen, maar hij verwachtte dat zowel Ben als Mia gemengde gevoelens zouden hebben deze ochtend. In ieder geval hadden ze van elkaars gezelschap genoten en waren ze een ervaring rijker, misschien was dat genoeg. Om zichzelf te beschermen, bereidde hij zich erop voor dat het verder zou doodbloeden. Op die manier zou hij verder kunnen leven zonder al te veel schade op te lopen.
Het eerste dat Mia deed nadat ze vertrokken waren, was het bed verschonen. De lakens gingen direct in de wasmachine en ze rustte niet voordat alles schoon was. Ze werd overspoeld door gevoelens, geen van alle positief. Boosheid en schaamte voerden de boventoon, niet om wat er gebeurd was, maar omdat ze het gevoel had dat ze zichzelf te kijk had gezet. Ze had gezien hoe Marcel op Ben reageerde en begreep dat ze Marcel verder wel kon vergeten. Niet dat ze verder iets met hem wilde, maar het was leuk geweest als ze had gemerkt dat zoiets wel mogelijk was. Het had haar gekwetst dat terwijl Marcel in haar armen lag, hij nog steeds meer aandacht voor Ben had gehad en ze was gepikeerd door Bens enthousiasme voor Marcel, ondanks zijn uitspraken die het tegendeel beweerden. Hij was toch verliefd op haar? Kortom, ze had zich het vijfde wiel aan de wagen gevoeld en weinig plezier beleefd aan het in haar ogen volledig mislukte experiment. Het veinzen van een orgasme was voor haar de enige uitweg geweest om een einde te maken aan dit fiasco. Het was allemaal veel te ingewikkeld en niet haar pakkie-an. Maar goed, het was nu voorbij en ze kon dit hoofdstuk afsluiten en de draad van haar leven weer oppakken. Vriendschap was nog steeds een optie, maar ze realiseerde zich dat de kans daarop flink was afgenomen door hun vleselijk samenzijn. Het plezier had in de uitdaging gelegen en niet in de consumptie. Maar ach, er was een nieuw jaar aangebroken en Mia was er het type niet voor om bij zoiets lang stil te blijven staan. Misschien was het tijd om wat veranderingen door te voeren, de winkel te verkopen en iets nieuws te proberen. Ze had altijd dolgraag nog een grote reis willen maken, maar wat daarna? De rusteloosheid van haar karakter werd bijna altijd in toom gehouden door haar behoefte aan veiligheid en geborgenheid. Als ze de winkel zou verkopen, zou ze niets meer hebben om op terug te vallen. Het was niet bepaald een goudmijn maar het voorzag in haar onderhoud en gaf haar een reden om 's ochtends uit bed te komen. De droom om te reizen kon later nog wel verwezenlijkt worden, ze was tenslotte nog jong.
Het kwam niet eens bij haar op dat ze ooit iemand zou ontmoeten waar ze een vaste relatie mee zou krijgen, daar was ze veel te onafhankelijk voor, althans dat was het gecultiveerde zelfbeeld dat ze had. Misschien was ze diep van binnen wel bang dat niemand ooit voldoende belangstelling voor haar zou tonen om aan een vaste relatie toe te komen. Na zich voorzien te hebben van nog een sterke kop koffie, kwam ze tot de conclusie dat ze voorlopig best tevreden was met haar leven zoals het was, hoewel ze het moeilijk vond het stemmetje in haar achterhoofd, dat riep dat ze eenzaam en ontevreden zou eindigen, de mond te snoeren. Ze had het verdomme tot nu toe toch prima gered? Ze had haar werk, haar gezondheid en haar woning. Als ze wilde, kon ze vrienden hebben, zowel seksueel als platonisch. Wat had ze nog meer nodig? Ze pakte een interieurtijdschrift van tafel en keek in de kleine advertenties of ze een interessant meubelstuk kon vinden. Meubilair, daar kon je van op aan, dat kon je stemming niet vergallen.
Ben werd wakker met een gemene hoofdpijn. Hij was na thuiskomst direct naar bed gegaan omdat hij zich zowel geestelijk als fysiek totaal uitgeput had gevoeld. Hij keek in de spiegel en kreunde. Hij zag er slecht uit, hij voelde zich ook niet al te best maar wat hem vooral dwars zat was dat de herinnering aan de vorige avond nogal wazig was. Hij wist wat hij gedaan had, maar de vraag was: waarom had hij het gedaan? Daarmee doelde hij natuurlijk op het lichamelijke contact met Marcel. Mia kende hij al redelijk goed op dat vlak en dat had dan ook geen verrassingen opgeleverd, sterker nog, hij was er vrij zeker van dat ze haar orgasme geveinsd had, haar gebruikelijke trucje als ze er geen zin meer in had. Marcel echter, was een geheel ander verhaal. Toegegeven, hij was dronken geweest, maar nou ook weer niet zó erg dat hij de drank overal de schuld van kon geven. Hij herinnerde zich de golven van affectie die hij gevoeld had en hij kon niet ontkennen dat hij genoten had van die gevoelens. De kus om middernacht was ongelooflijk geweest en hij wist dat hij er voor een groot deel voor verantwoordelijk was geweest. Op dat moment had hij naar Marcel verlangd, net zo sterk als hij naar Mia verlangde. Het was één van die ongelooflijk romantische momenten geweest die een mens slechts een aantal keer in zijn leven meemaakt. Op dat moment had hij absoluut geen enkel bezwaar gehad om met hen allebei naar bed te gaan. Of het de alcohol, de sfeer of de vriendschap geweest was, dat deed er niet toe, hij had seks gewild met allebei en dat shockeerde hem.
Het was natuurlijk ook niet echt uit de lucht komen vallen. Hij wist dat Marcel bepaalde gevoelens voor hem had en hij had het jammer gevonden dat hij die gevoelens met geen mogelijkheid had kunnen beantwoorden en toch, gisteravond waren ze verder gegaan dan hij voor mogelijk had gehouden. Waarom? Misschien wilde hij zo Mia betaald zetten, want het was overduidelijk geweest dat zij zich aangetrokken voelde tot Marcel. Terwijl hij zijn tanden poetste, overtuigde hij zichzelf er bijna van dat dat het moest zijn, een door wraakgevoelens ingegeven actie. Maar toen realiseerde hij zich dat zijn houding ten opzichte van Mia van tevoren al veranderd was, van volledig geobsedeerd tot iets veel objectievers. Haar spelletjes en gemanipuleer waren voor hem veel doorzichtiger geworden en hij vermoedde dat ze hem gebruikt had om Marcel te kunnen inpalmen. Maar als hij dat allemaal wist en hij haar bovendien niet meer zo aantrekkelijk vond, dan ging die theorie van de wraak dus niet op, hetgeen het kale feit aan het licht bracht dat hij seks met Marcel had gehad puur en alleen omdat hij dat had gewild. Hij kon nog steeds Marcels lichaam tegen het zijne voelen en terwijl hij zich herinnerde hoe hij actief had deelgenomen aan het vrijen, werd hij overspoeld door een venijnig schuldgevoel. Dit was voor hem een volkomen nieuw terrein en aan de ene kant voelde hij zich heel modern dat hij hiervoor had opengestaan, terwijl hij zich aan de andere kant enigszins schuldig voelde over zijn verraad aan zijn levenslange overtuigingen. Zijn hoofd barstte zowat uit elkaar terwijl hij worstelde met deze tegenstrijdige gevoelens. Uiteindelijk kwam hij tot de slotsom dat wat er ook gebeurd was en hoezeer hij er ook van genoten had, hij zich niet kon voorstellen dat hij het ooit weer zou doen. Het was gebeurd onder unieke omstandigheden en het betekende niet dat hij plotseling homoseksueel was geworden. Als hij gevoelens had in die richting dan wilde hij die niet gaan cultiveren en deel van zijn leven laten worden, dat zou alles alleen maar vreselijk ingewikkeld maken en Ben hield van een simpel, overzichtelijk leven. Maar wat nu? Wat zou er gebeuren als zij op een herhaling zouden aansturen? Terwijl hij zichzelf die vraag stelde, wist hij dat het niet erg waarschijnlijk was. Gisteravond was niet het begin van iets geweest, het was het einde. Hij was er trots op dat hij het had meegemaakt, maar hij wist zeker dat hij er niet mee uit de voeten zou kunnen als het zich verder ontwikkelde. Instinctief voelde hij dat de anderen, zeker Mia, er hetzelfde over dachten. Hij vroeg zich zelfs af of ze wel vrienden zouden kunnen blijven. God zeg, hun volgende ontmoeting zou verdomd ongemakkelijk worden, in ieder geval voor hem. Misschien was hij toch niet zo bij de tijd als de andere twee. Hij moest toegeven dat hij zich bij lange na niet kon meten aan de sociale vaardigheden en kennis van kunst, muziek en literatuur die de andere twee in huis hadden, en dat was tamelijk frustrerend. Ach, het was al met al toch een hele bijzondere ervaring geweest en zelfs als hij ze nooit meer zou zien, wist hij dat hij in één duizelingwekkende nacht enorm veel geleerd had.
Tevreden over zijn analyse, scheurde hij een velletje toiletpapier in kleine stukjes om op de plekjes te plakken waar het scheermes wraak had genomen.
34. Elfriede tegen het kwaad
Het onverwachte verschijnen van de Wisi-man schokte Elfriede in haar diepste wezen. Ze had altijd geweten dat het op een dag kon gebeuren en ze had altijd geprobeerd alert te zijn, maar een confrontatie op oudejaarsavond en dan ook nog in de woning van Valentine, dat had ze niet verwacht. Ze keek naar het op de grond liggende lichaam van Valentine en concentreerde zich op haar kra. Het was zwak maar ze leefde nog, terwijl haar ogen verlamd voor zich uit staarden. Elfriede was opgelucht want dat betekende dat ze zich volledig op haar tegenstander kon concentreren zonder zich zorgen te hoeven maken dat Valentine een van haar amateuristische trucjes zou uithalen.
"Ik maak haar af, hoor." De Wisi-man grijnsde naar haar met vurige ogen, maar eigenlijk was het meer het ontbloten van zijn tanden dan een grijns en Elfriede was niet onder de indruk.
"Als dat nodig is, tenminste."
"Dan zul je eerst mij moeten afmaken en dat zou nog wel eens lastig kunnen worden."
Elfriede daagde hem uit maar voelde zich verre van zeker van zichzelf. Uit alle lessen die ze door de jaren heen had geleerd wist ze dat om een Wisi-man met slechte bedoelingen te kunnen verslaan je de hulp van je voorouders en vooral ook van de Winti nodig had. Ze was er echter vrij zeker van dat ze van geen van beide kanten hulp kon verwachten. Ze had de Winti afgewezen en haar voorouders zouden haar dat zwaar aanrekenen. Ook was ze er zeker van dat de Wisi-man wèl alle hulp die hij nodig had zou krijgen uit soortgelijke bronnen. Ze was gewaarschuwd dat dit op een dag zou gebeuren en ze had de aangeboden hulp niet aangenomen omdat ze de prijs die ze ervoor moest betalen te hoog had gevonden. Nu was de dag des oordeels gekomen en voor het eerst sinds haar verblijf in de inrichting voelde ze de angst door haar aderen gieren.
De Wisi-man begon te dansen met kleine stapjes opzij, naar voren en naar achteren, zijn heupen wiegend en zijn armen voor zich uit, gekromd als de horens van een stier. Ze kon zelfs de trommels horen die zijn ritme ondersteunden, steeds luider bonzend, terwijl ze probeerde zich te concentreren op het vinden van een verdedigingstactiek. Het had geen zin om te vluchten. Als hij in trance ging, en daar leek hij mee bezig te zijn, dan kon hij zich overal materialiseren en bovendien zou hij dan vrijwel zeker zijn dreigement uitvoeren en Valentine van het leven beroven. Wat kon ze doen? Haar hersens gingen als een gek tekeer en ze dacht terug aan de lessen van de Dresi-man in haar geboortedorp. Wat had hij haar gezegd te doen in een dergelijke situatie? Zou ze hem kunnen aanroepen en om hulp vragen? Zou ze hem kunnen bereiken? Er was maar één ding dat ze kon doen en dat was zelf ook in trance gaan. Ze concentreerde zich en begon te zingen. Al snel voelde ze haar voeten bewegen en haar lichaam zich krommen. Het werkte.
Valentine zag het tafereel zich ontrollen vanuit haar verlamde lichaam. Ze kon zich niet bewegen maar wel zien en keek met afschuw toe hoe de kracht van de Wisi-man zienderogen toenam en zijn aanwezigheid de kamer begon te vullen. Ze moest proberen Elfriede te hulp te schieten maar ze was verlamd en kon slechts bidden.
"Oh, Anana, oh, Keduaman Keduampon, grootste van alle goden, schepper van alles, beschermer van ons allen, er is hier een ziel die uw hulp heel hard nodig heeft. Oh, geesten van mijn voorvaderen, ik smeek u, help haar. Haar ziel is in groot gevaar. Het grote kwaad bedreigt haar en mij, uw tegenwoordigheid in het Nu, hier op Aarde. Wij hebben uw hulp nodig. Ik respecteer u. Ik eer u, mijn voorvaderen, ik heb u altijd eer betoond. Nu heb ik uw hulp nodig, snel, want er is weinig tijd. Alstublieft, help!"
Terwijl ze toekeek hoe de twee strijders in trance gingen, herhaalde ze haar gebeden keer op keer, met weinig hoop op succes. Ze kende de geschiedenis van Elfriede en wist dat zij een grote zonde had begaan door het niet respecteren van de geesten van haar voorouders en het negeren van de eisen van de Winti. Maar toen kreeg ze een idee.
Ik kan me niet bewegen, maar misschien kan ik me in de geestelijke wereld bij Elfriede voegen en haar daar helpen. Door haar wil te concentreren, probeerde Valentine uit haar lichaam te treden. Ze kon niet dansen en zingen maar stelde zich voor dat ze dat wel kon en met moeite vormde ze zich een beeld van haar bewegende voeten en haar aanzwellende stemgeluid.
Elfriede bevond zich op een vlak stuk grond in het midden van het regenwoud. Ze kon de aarde en de vochtige vegetatie ruiken, maar het was donker en ze kon weinig zien. Plotseling voelde ze hoe haar keel werd dichtgeknepen en ze worstelde om adem te kunnen halen. De boa constrictor wond zich om haar nek en voerde langzaam maar zeker de druk op. Ze voelde hoe zijn schubben en spieren over haar huid gleden. Ze wist dat het de Wisi-man was en probeerde zich weer te concentreren, hetgeen betekende dat ze de slang tijdelijk zijn gang moest laten gaan terwijl ze wist dat het secondenwerk zou worden. Een beroep doend op al haar energie, transformeerde ze in een kleinere slang en glipte uit de greep van de boa. Zonder voorbereiding en hulp kon ze de vorm van de slang niet lang vasthouden en bijna onmiddellijk keerde ze terug in haar eigen gestalte. Ze greep een stok en sloeg wild op de boa in, maar hij transformeerde ook, deze keer in iets veel gevaarlijkers. Voordat ze er erg in had, voelde ze hoe haar schouder uit elkaar werd gescheurd door een gigantische klauw. Gillend van de pijn zocht ze dekking en hoewel haar zicht vertroebeld was, kon ze duidelijk de boosaardige ogen zien van een jaguar die zich opmaakte om toe te slaan. Opnieuw verzamelde ze al haar energie en ze schreeuwde zelfs naar de Winti om hulp terwijl ze wist dat die niet zou komen. Het had geen zin, ze had geen kracht, niet voldoende geestkracht en geen tovermiddelen of andere trucjes meer. Dit was het einde, de Winti hadden eindelijk wraak genomen. In die paar seconden dacht ze aan haar mensen in Amsterdam, de mensen wier levens ze had geprobeerd te beschermen en verbeteren, en ze voelde een diepe droefenis. Wat moest er van hen terechtkomen zonder haar begeleiding? Alle plannetjes om te proberen hen hoop te geven en hun levens op orde te krijgen zouden nu in duigen kunnen vallen. Ze had op alle fronten gefaald en het tarten van de Winti werd nu genadeloos afgestraft. De jaguar gromde naar haar maar in plaats van aan te vallen, liep hij rustig om haar heen. De Wisi-man wist dat hij nu niets meer te vrezen had, hij had Elfriede volledig in zijn macht. Hij kon het zich veroorloven even met zijn prooi te spelen, iets waar alle katachtigen plezier in scheppen. Ondanks het tijdelijke respijt, kon Elfriede niet de kracht vinden om zich te verdedigen en terwijl de panter aanstalten maakte om de genadeklap toe te dienen, bereidde ze zich voor op haar fysieke en spirituele dood. Stemmen in haar achterhoofd maanden haar berouw te tonen en om vergiffenis te smeken, maar dat weigerde ze. Ze was niet van plan haar ziel voor een tweede keer te verkopen, de dood stelde veel minder eisen.
De jaguar was al op haar afgesprongen en hing nog in de lucht toen de duisternis werd verbroken door een plotselinge lichtflits. Iets stortte zich op de rug van de panter en zette zijn tanden in de onbeschermde nek. Het was een andere jaguar, een vrouwtje, en Elfriede wist meteen wie haar redder was.
Valentine had, zo scheen het haar toe, urenlang geworsteld voordat ze voelde hoe ze haar lichaam verliet en toetrad tot het geestenrijk. Ze keek nog even naar beneden en wenste dat ze deze staat altijd zou kunnen behouden; de vrijheid en lichtheid waren een enorme opluchting na de lichamelijke ongemakken van de ouderdom. Ze bevond zich in een tunnel, omringd door groenachtig licht, waarin verschillende zielen heen en weer doolden. Ze was bang, ze had nooit de gave gehad en het was haar nooit toegestaan zo ver in de andere dimensie door te dringen, maar ze moest Elfriede vinden en smeekte de geesten van haar voorouders opnieuw om hulp. Een aantal van hen kwam naar voren maar weigerde te helpen, uit vrees voor de wraak van de hogere goden. Ze begon de hoop te verliezen en voelde zichzelf terugglijden naar haar menselijke vorm, toen er plotseling iemand aan haar zijde verscheen.
"Ik kan helpen. Ik ken Elfriede. Ik ben haar leermeester geweest toen ze jong was. Het is een goede ziel. Ik heb kennis op haar overgedragen en haar gewaarschuwd voor de gevaren waar ze nu mee geconfronteerd wordt. Ze heeft een groot risico genomen door haar lot te negeren en nu moet ze daarvoor de prijs betalen. De Winti zijn boos en niet vergevingsgezind. Zij zullen geen hulp bieden, maar ik geloof dat ze haar eigen lot heeft gecreëerd en dat ze een goed hart heeft. Ik zet hiermee veel op het spel maar kan je op z'n minst vertellen waar ze is. Kom, dans met me mee."
Valentine had Elfriede horen vertellen over haar Dresi-man en dacht dat dit hem moest zijn. Ze vertrouwde hem instinctief hoewel ze wist dat zoiets niet altijd verstandig was; geesten stonden erom bekend de goedgelovigen te misleiden. Alle moed waar ze over beschikte bij elkaar rapend, volgde ze hem in zijn voetstappen en danste met hem mee. Ze voelde haar energie terugkomen. Hij sprenkelde water en bloed over haar heen en bestrooide haar hoofd met wat ze wist dat Afrikaanse aarde was, terwijl hij bleef dansen en zingen. Ze kreeg kruiden om op te kauwen en dampende drankjes om te inhaleren en heel langzaam begon er zich een beeld te vormen. Door een spleet in de tunnelwand zag ze Elfriede op de open plek en de Wisi-man die in de gedaante van een jaguar om haar heen cirkelde. Heel geleidelijk voelde ze zichzelf van gedaante veranderen en met een grote, behaarde poot begon ze de tunnelwand te bewerken totdat ze zich er doorheen kon persen. Ze wist onmiddellijk wat haar te doen stond.
Elfriede wist niet wat haar overkwam toen ze haar oude vriendin herkende, rollend op de grond in gevecht met de Wisi-man. Haar kaken hadden zich stevig vastgeklemd in zijn keel en ze kon niet afgeschud worden, wat haar tegenstander ook probeerde.
"Valentine!", schreeuwde ze. "Ik kom er aan!"
Haar stemgeluid had echter een onbedoeld effect. Valentine keek op en verslapte haar greep op de keel van de andere jaguar voor slechts een fractie van een seconde. Dit verschafte de Wisi-man de kans waarop hij gewacht had en door zijn zware lichaam te draaien, wist hij zijn aanvaller van zich af te werpen. De twee jaguars vochten een verbeten strijd maar het werd al snel duidelijk dat het sterkere mannetje de overhand kreeg. Elfriede wierp zichzelf bovenop de grotere jaguar en begroef haar vingers in zijn ogen, tegelijkertijd zijn kop naar achteren trekkend met alle kracht die ze in zich had. De Wisi-man gilde van de pijn en vlak voordat ze het geluid hoorde van het breken van zijn nek, hoorde ze zijn gedachten.
"Je zult niet ontsnappen. Er zijn er meer als ik."
De verrassingsaanval had echter de overwinning gebracht en het was voorbij. Ze liet zich voorover vallen, bovenop het levenloze lichaam, naar adem snakkend en haar schouder brandend van de eerder toegebrachte wonden. Tegen alle verwachtingen in, had ze gewonnen en dat was volledig te danken aan de tussenkomst van Valentine. Nooit meer zou ze grapjes maken over de goocheltrucjes van Valentine. Ze lachte, van opluchting en geluk. Ze duwde het dode mannetje weg en wilde haar vriendin gaan omhelzen. Haar ongebreidelde blijdschap werd echter ruw verstoord toen ze zag hoe het bloed uit de keel van de vrouwelijke jaguar gutste. Valentines ogen staarden haar aan. Ze was dood.
Het onverwachte verschijnen van de Wisi-man schokte Elfriede in haar diepste wezen. Ze had altijd geweten dat het op een dag kon gebeuren en ze had altijd geprobeerd alert te zijn, maar een confrontatie op oudejaarsavond en dan ook nog in de woning van Valentine, dat had ze niet verwacht. Ze keek naar het op de grond liggende lichaam van Valentine en concentreerde zich op haar kra. Het was zwak maar ze leefde nog, terwijl haar ogen verlamd voor zich uit staarden. Elfriede was opgelucht want dat betekende dat ze zich volledig op haar tegenstander kon concentreren zonder zich zorgen te hoeven maken dat Valentine een van haar amateuristische trucjes zou uithalen.
"Ik maak haar af, hoor." De Wisi-man grijnsde naar haar met vurige ogen, maar eigenlijk was het meer het ontbloten van zijn tanden dan een grijns en Elfriede was niet onder de indruk.
"Als dat nodig is, tenminste."
"Dan zul je eerst mij moeten afmaken en dat zou nog wel eens lastig kunnen worden."
Elfriede daagde hem uit maar voelde zich verre van zeker van zichzelf. Uit alle lessen die ze door de jaren heen had geleerd wist ze dat om een Wisi-man met slechte bedoelingen te kunnen verslaan je de hulp van je voorouders en vooral ook van de Winti nodig had. Ze was er echter vrij zeker van dat ze van geen van beide kanten hulp kon verwachten. Ze had de Winti afgewezen en haar voorouders zouden haar dat zwaar aanrekenen. Ook was ze er zeker van dat de Wisi-man wèl alle hulp die hij nodig had zou krijgen uit soortgelijke bronnen. Ze was gewaarschuwd dat dit op een dag zou gebeuren en ze had de aangeboden hulp niet aangenomen omdat ze de prijs die ze ervoor moest betalen te hoog had gevonden. Nu was de dag des oordeels gekomen en voor het eerst sinds haar verblijf in de inrichting voelde ze de angst door haar aderen gieren.
De Wisi-man begon te dansen met kleine stapjes opzij, naar voren en naar achteren, zijn heupen wiegend en zijn armen voor zich uit, gekromd als de horens van een stier. Ze kon zelfs de trommels horen die zijn ritme ondersteunden, steeds luider bonzend, terwijl ze probeerde zich te concentreren op het vinden van een verdedigingstactiek. Het had geen zin om te vluchten. Als hij in trance ging, en daar leek hij mee bezig te zijn, dan kon hij zich overal materialiseren en bovendien zou hij dan vrijwel zeker zijn dreigement uitvoeren en Valentine van het leven beroven. Wat kon ze doen? Haar hersens gingen als een gek tekeer en ze dacht terug aan de lessen van de Dresi-man in haar geboortedorp. Wat had hij haar gezegd te doen in een dergelijke situatie? Zou ze hem kunnen aanroepen en om hulp vragen? Zou ze hem kunnen bereiken? Er was maar één ding dat ze kon doen en dat was zelf ook in trance gaan. Ze concentreerde zich en begon te zingen. Al snel voelde ze haar voeten bewegen en haar lichaam zich krommen. Het werkte.
Valentine zag het tafereel zich ontrollen vanuit haar verlamde lichaam. Ze kon zich niet bewegen maar wel zien en keek met afschuw toe hoe de kracht van de Wisi-man zienderogen toenam en zijn aanwezigheid de kamer begon te vullen. Ze moest proberen Elfriede te hulp te schieten maar ze was verlamd en kon slechts bidden.
"Oh, Anana, oh, Keduaman Keduampon, grootste van alle goden, schepper van alles, beschermer van ons allen, er is hier een ziel die uw hulp heel hard nodig heeft. Oh, geesten van mijn voorvaderen, ik smeek u, help haar. Haar ziel is in groot gevaar. Het grote kwaad bedreigt haar en mij, uw tegenwoordigheid in het Nu, hier op Aarde. Wij hebben uw hulp nodig. Ik respecteer u. Ik eer u, mijn voorvaderen, ik heb u altijd eer betoond. Nu heb ik uw hulp nodig, snel, want er is weinig tijd. Alstublieft, help!"
Terwijl ze toekeek hoe de twee strijders in trance gingen, herhaalde ze haar gebeden keer op keer, met weinig hoop op succes. Ze kende de geschiedenis van Elfriede en wist dat zij een grote zonde had begaan door het niet respecteren van de geesten van haar voorouders en het negeren van de eisen van de Winti. Maar toen kreeg ze een idee.
Ik kan me niet bewegen, maar misschien kan ik me in de geestelijke wereld bij Elfriede voegen en haar daar helpen. Door haar wil te concentreren, probeerde Valentine uit haar lichaam te treden. Ze kon niet dansen en zingen maar stelde zich voor dat ze dat wel kon en met moeite vormde ze zich een beeld van haar bewegende voeten en haar aanzwellende stemgeluid.
Elfriede bevond zich op een vlak stuk grond in het midden van het regenwoud. Ze kon de aarde en de vochtige vegetatie ruiken, maar het was donker en ze kon weinig zien. Plotseling voelde ze hoe haar keel werd dichtgeknepen en ze worstelde om adem te kunnen halen. De boa constrictor wond zich om haar nek en voerde langzaam maar zeker de druk op. Ze voelde hoe zijn schubben en spieren over haar huid gleden. Ze wist dat het de Wisi-man was en probeerde zich weer te concentreren, hetgeen betekende dat ze de slang tijdelijk zijn gang moest laten gaan terwijl ze wist dat het secondenwerk zou worden. Een beroep doend op al haar energie, transformeerde ze in een kleinere slang en glipte uit de greep van de boa. Zonder voorbereiding en hulp kon ze de vorm van de slang niet lang vasthouden en bijna onmiddellijk keerde ze terug in haar eigen gestalte. Ze greep een stok en sloeg wild op de boa in, maar hij transformeerde ook, deze keer in iets veel gevaarlijkers. Voordat ze er erg in had, voelde ze hoe haar schouder uit elkaar werd gescheurd door een gigantische klauw. Gillend van de pijn zocht ze dekking en hoewel haar zicht vertroebeld was, kon ze duidelijk de boosaardige ogen zien van een jaguar die zich opmaakte om toe te slaan. Opnieuw verzamelde ze al haar energie en ze schreeuwde zelfs naar de Winti om hulp terwijl ze wist dat die niet zou komen. Het had geen zin, ze had geen kracht, niet voldoende geestkracht en geen tovermiddelen of andere trucjes meer. Dit was het einde, de Winti hadden eindelijk wraak genomen. In die paar seconden dacht ze aan haar mensen in Amsterdam, de mensen wier levens ze had geprobeerd te beschermen en verbeteren, en ze voelde een diepe droefenis. Wat moest er van hen terechtkomen zonder haar begeleiding? Alle plannetjes om te proberen hen hoop te geven en hun levens op orde te krijgen zouden nu in duigen kunnen vallen. Ze had op alle fronten gefaald en het tarten van de Winti werd nu genadeloos afgestraft. De jaguar gromde naar haar maar in plaats van aan te vallen, liep hij rustig om haar heen. De Wisi-man wist dat hij nu niets meer te vrezen had, hij had Elfriede volledig in zijn macht. Hij kon het zich veroorloven even met zijn prooi te spelen, iets waar alle katachtigen plezier in scheppen. Ondanks het tijdelijke respijt, kon Elfriede niet de kracht vinden om zich te verdedigen en terwijl de panter aanstalten maakte om de genadeklap toe te dienen, bereidde ze zich voor op haar fysieke en spirituele dood. Stemmen in haar achterhoofd maanden haar berouw te tonen en om vergiffenis te smeken, maar dat weigerde ze. Ze was niet van plan haar ziel voor een tweede keer te verkopen, de dood stelde veel minder eisen.
De jaguar was al op haar afgesprongen en hing nog in de lucht toen de duisternis werd verbroken door een plotselinge lichtflits. Iets stortte zich op de rug van de panter en zette zijn tanden in de onbeschermde nek. Het was een andere jaguar, een vrouwtje, en Elfriede wist meteen wie haar redder was.
Valentine had, zo scheen het haar toe, urenlang geworsteld voordat ze voelde hoe ze haar lichaam verliet en toetrad tot het geestenrijk. Ze keek nog even naar beneden en wenste dat ze deze staat altijd zou kunnen behouden; de vrijheid en lichtheid waren een enorme opluchting na de lichamelijke ongemakken van de ouderdom. Ze bevond zich in een tunnel, omringd door groenachtig licht, waarin verschillende zielen heen en weer doolden. Ze was bang, ze had nooit de gave gehad en het was haar nooit toegestaan zo ver in de andere dimensie door te dringen, maar ze moest Elfriede vinden en smeekte de geesten van haar voorouders opnieuw om hulp. Een aantal van hen kwam naar voren maar weigerde te helpen, uit vrees voor de wraak van de hogere goden. Ze begon de hoop te verliezen en voelde zichzelf terugglijden naar haar menselijke vorm, toen er plotseling iemand aan haar zijde verscheen.
"Ik kan helpen. Ik ken Elfriede. Ik ben haar leermeester geweest toen ze jong was. Het is een goede ziel. Ik heb kennis op haar overgedragen en haar gewaarschuwd voor de gevaren waar ze nu mee geconfronteerd wordt. Ze heeft een groot risico genomen door haar lot te negeren en nu moet ze daarvoor de prijs betalen. De Winti zijn boos en niet vergevingsgezind. Zij zullen geen hulp bieden, maar ik geloof dat ze haar eigen lot heeft gecreëerd en dat ze een goed hart heeft. Ik zet hiermee veel op het spel maar kan je op z'n minst vertellen waar ze is. Kom, dans met me mee."
Valentine had Elfriede horen vertellen over haar Dresi-man en dacht dat dit hem moest zijn. Ze vertrouwde hem instinctief hoewel ze wist dat zoiets niet altijd verstandig was; geesten stonden erom bekend de goedgelovigen te misleiden. Alle moed waar ze over beschikte bij elkaar rapend, volgde ze hem in zijn voetstappen en danste met hem mee. Ze voelde haar energie terugkomen. Hij sprenkelde water en bloed over haar heen en bestrooide haar hoofd met wat ze wist dat Afrikaanse aarde was, terwijl hij bleef dansen en zingen. Ze kreeg kruiden om op te kauwen en dampende drankjes om te inhaleren en heel langzaam begon er zich een beeld te vormen. Door een spleet in de tunnelwand zag ze Elfriede op de open plek en de Wisi-man die in de gedaante van een jaguar om haar heen cirkelde. Heel geleidelijk voelde ze zichzelf van gedaante veranderen en met een grote, behaarde poot begon ze de tunnelwand te bewerken totdat ze zich er doorheen kon persen. Ze wist onmiddellijk wat haar te doen stond.
Elfriede wist niet wat haar overkwam toen ze haar oude vriendin herkende, rollend op de grond in gevecht met de Wisi-man. Haar kaken hadden zich stevig vastgeklemd in zijn keel en ze kon niet afgeschud worden, wat haar tegenstander ook probeerde.
"Valentine!", schreeuwde ze. "Ik kom er aan!"
Haar stemgeluid had echter een onbedoeld effect. Valentine keek op en verslapte haar greep op de keel van de andere jaguar voor slechts een fractie van een seconde. Dit verschafte de Wisi-man de kans waarop hij gewacht had en door zijn zware lichaam te draaien, wist hij zijn aanvaller van zich af te werpen. De twee jaguars vochten een verbeten strijd maar het werd al snel duidelijk dat het sterkere mannetje de overhand kreeg. Elfriede wierp zichzelf bovenop de grotere jaguar en begroef haar vingers in zijn ogen, tegelijkertijd zijn kop naar achteren trekkend met alle kracht die ze in zich had. De Wisi-man gilde van de pijn en vlak voordat ze het geluid hoorde van het breken van zijn nek, hoorde ze zijn gedachten.
"Je zult niet ontsnappen. Er zijn er meer als ik."
De verrassingsaanval had echter de overwinning gebracht en het was voorbij. Ze liet zich voorover vallen, bovenop het levenloze lichaam, naar adem snakkend en haar schouder brandend van de eerder toegebrachte wonden. Tegen alle verwachtingen in, had ze gewonnen en dat was volledig te danken aan de tussenkomst van Valentine. Nooit meer zou ze grapjes maken over de goocheltrucjes van Valentine. Ze lachte, van opluchting en geluk. Ze duwde het dode mannetje weg en wilde haar vriendin gaan omhelzen. Haar ongebreidelde blijdschap werd echter ruw verstoord toen ze zag hoe het bloed uit de keel van de vrouwelijke jaguar gutste. Valentines ogen staarden haar aan. Ze was dood.
The Amsterdam Series
Home
Kameleonesk
33. Een menage a trois kan gevolgen hebben
34. Elfriede tegen het kwaad